Leczenie stożka rogówki zależy od stopnia zaawansowania choroby. We wczesnym stadium poprawę widzenia można osiągnąć dzięki dobraniu odpowiednich okularów lub miękkich soczewek torycznych korygujących astygmatyzm indukowany uwypukleniem rogówki.

W bardziej zaawansowanych przypadkach do poprawy widzenia konieczne są twarde soczewki kontaktowe. Wraz z postępem choroby rehabilitacja wzroku przy pomocy twardych soczewek przestaje być zadowalająca, ze względu na narastające uwypuklenie rogówki oraz powstające na jego szczycie przymglenia. U około 10-20 proc. pacjentów z postępującym stożkiem rogówki konieczne jest przeprowadzenie zabiegu chirurgicznego. W chwili obecnej mamy do dyspozycji następujące procedury:

■    X-linking – metoda polegająca na usztywnieniu rogówki dzięki wytworzeniu dodatkowych połączeń krzyżowych pomiędzy włóknami kolagenu w istocie właściwej rogówki. Uzyskuje się to poprzez zastosowanie ryboflawiny (foto-uczulacz) na powierzchnię rogówki i naświetlanie promieniami ultrafioletowymi (UVA). Dzięki tej metodzie można zatrzymać chorobę we wczesnym jej stadium, w którym dobrą ostrość wzroku można uzyskać dzięki okularom lub soczewkom kontaktowym.

■    Wszczep pierścieni śródrogówkowych (INTACS). Półokrągłe pierścienie umieszczane są w specjalnie wytworzonych kanałach wewnątrz rogówki w paracentralnej jej części. Pierścienie napinają obwodową część rogówki powodując spłaszczenie stożkowatego uwypuklenia w części centralnej. Jest to leczenie z wyboru u pacjentów nietolerujących soczewki kontaktowej twardej, ze średnio zaawansowanym stożkiem, bez współistniejących zmętnień rogówki.

■    Przeszczep rogówki. W przeszłości była to jedyna możliwość chirurgicznego leczenia stożka rogówki, obecnie stosowana w przypadkach zaawansowanych stadiów, z towarzyszącymi zmętnieniami, i przypadkach ostrego stożka. Operacja ta wiąże się z otwarciem gałki ocznej, wytworzeniem dużej blizny pooperacyjnej oraz koniecznością pozyskania odpowiedniej jakości materiału dawcy. Przeszczep rogówki jest przeprowadzany w znieczuleniu ogólnym (podczas gdy dwie powyższe metody wymagają jedynie znieczulenia miejscowego). W okresie pooperacyjnym może dojść do epizodów choroby przeszczepu (4-31 proc.), astygmatyzmu, który może upośledzać widzenie i wymagać chirurgicznej korekcji, czy dekompensacji płatka. Po przeszczepie rogówki pacjent długotrwale stosuje leki przeciwzapalne.