Dur brzuszny. Zarazki duru brzusznego przedostają się do organizmu drogą pokarmową. Ponieważ szczepionki przeciwko tej niezwykle groźnej chorobie nie zawsze są skuteczne, w przypadku jej rozpoznania należy natychmiast udać się do lekarza.

We wczesnym stadium dur brzuszny przypomina inne, często spotykane choroby, takie jak zwykłe przeziębienie czy grypa. Chorzy odczuwają bóle głowy i gardła, a ich temperatura ciała stopniowo się podwyższa, przekraczając nawet 40 °C. Tętno nienaturalnie słabnie wraz z rosnącą temperaturą, przeciwnie niż się to dzieje w przypadku zwykłej gorączki. Często objawom tym towarzyszą wymioty, biegunka lub zaparcie.

W drugim tygodniu po zakażeniu nadal utrzymuje się wolne tętno i wysoka gorączka, a na ciele pojawia się charakterystyczna różowa wysypka. Chorym wstrząsają dreszcze, jest odurzony, stopniowo traci na wadze, a organizm odwadnia się. Jeżeli nie wystąpią dodatkowe komplikacje, objawy te powinny stopniowo ustępować w trzecim tygodniu choroby. Jednak pod żadnym pozorem nie wolno ich lekceważyć, gdyż nie leczony dur nie tylko jest chorobą zakaźną, ale i często prowadzi do wywiązania się ostrego zapalenia płuc lub zapalenia otrzewnej.

Chorych należy starannie pielęgnować, układając ich w chłodnych pomieszczeniach i podając duże ilości płynów.

Lekiem, który można zastosować w przypadku rozpoznania tej choroby, jest Ciprofloxacin. Kuracja trwa 2 tygodnie, a dziennie zażywa się jednogramową dawkę. Do niedawna podawano chorym wyłącznie Chloramphenicol, który wciąż stosuje się w wielu krajach. O wiele mniej skutków ubocznych ma jednak ampicylina, której dawka dla dorosłych wynosi dwie 250-miligramowe kapsułki cztery razy dziennie. Dzieciom w wieku od 8 do 12 lat należy podać dawkę zmniejszoną o połowę, zaś młodszym – 1/3 dawki dla dorosłych.

Ampicyliny nie mogą przyjmować osoby uczulone na penicylinę.

Dżuma. W 1994 r. zanotowano wybuch epidemii w Suracie, położonym w stanie Gudźarat. Jednak ryzyko zarażenia się tą chorobą jest obecnie bardzo niewielkie.