Aspiryna

Potrzeba było 2000 lat, by wierzbowa metoda Hipokratesa znalazła kontynuację. W XVIII wieku wielebny Edmund Stone, proboszcz mieszkający w Cotswold Hills w Anglii, poszukiwał drzewa, którego kora mogłaby wywierać taki sam efekt, jak importowana z Peru kora drzewa chinowego. Peruwiańska kora zawierała chininę, naturalnego pochodzenia substancję znaną z działania przeciwgorączkowego i przeciwmalarycznego. Wielebny Stone eksperymentował z korą białej wierzby. Podawał napar z niej 50 osobom z gorączką, po czym stwierdził znaczną poprawę. W 1763 roku przedstawił wyniki swych prac Royal Society of London.

W latach dwudziestych ubiegłego stulecia włoski chemik Raffaele Piria wyizolował z kory wierzby salicynę i zrobił z niej kwas salicylowy. Później odkryto, że kwas ten można również ekstrahować z dzikich kwiatów Spiraea ulmaria.(Kwas salicylowy jest prostym związkiem organicznym, który na skalę przemysłową uzyskuje się z fenolu i dwutlenku węgla.) Roślina ta dała nazwę aspirynie (a+spiraea). Słowo to zostało związane przez firmę Bayer z pochodną kwasu salicylowego, kwasem acetylosalicylowym. Po raz pierwszy wyprodukował go około 1850 roku Francuz Charles Frederic Gerhardt. Mimo że wiedziano o przeciwbólowych własnościach tej substancji, trudno ją było stosować, gdyż miała nieprzyjemny smak oraz paliła usta i wnętrzności. Z czasem okazało się, że te efekty uboczne są powodowane przez zanieczyszczenia obecne w produkcie.

W 1893 roku Felix Hoffmann i Henrich Dreser, chemicy pracujący w koncernie Bayer, opracowali metodę oczyszczania kwasu acetylosalicylowego i uzyskali go w postaci białego proszku. Wysiłek sowicie się opłacił, gdyż wtedy powstał najpopularniejszy opatentowany lek, jaki kiedykolwiek opracowano. Uznano go za środek na tyle bezpieczny, by można go było sprzedawać bez żadnych ograniczeń. Amerykanie połykają 50 milionów tabletek aspiryny dziennie, co rocznie daje niemal 2 miliardy sztuk. Stosowanie aspiryny nie jest jednak zupełnie pozbawione ryzyka, a lek ten nie przeszedłby przez współczesne testy bezpieczeństwa. U niektórych osób aspiryna wywołuje stany zapalne żołądka. Ponadto z czasem przekształca się powoli z powrotem w kwas salicylowy, jeszcze szkodliwszą substancję. Z tego właśnie powodu nie wolno przyjmować przeterminowanych tabletek aspiryny.

Uważa się, że aspiryna jest czymś więcej niż tylko środkiem przeciwbólowym. W różnych okresach ostatnich 100 lat, odkąd lek jest obecny na rynku, aspiryna była stosowana jako standardowy środek zalecany w infekcjach wirusowych (gorączki, przeziębienia i grypy) i przy artretyzmie (dawniej powszechnie określanym mianem reumatyzmu). Aspiryna nie jest jednak lekiem na żadną z tych dolegliwości, łagodzi jedynie ich przebieg, zmniejszając towarzyszące im bóle. Aspiryna ciągle jest kupowana i stosowana pod różnymi nazwami handlowymi, jak Aspirin, Anacin, Anadin, Aspro, Disprin, Eco-trin, Excedrin, Polopiryna itd. oraz pod najbardziej popularną nazwą Alka Seltzer. Obfitość nazw handlowych nie jest atrybutem wyłącznie aspiryny, lecz stała się regułą w przemyśle farmaceutycznym.