Choroba wysokościowa. Na chorobę wysokościową zapadają ludzie przebywający w wysokich górach, gdzie najczęściej zdarzają się problemy z oddychaniem. Bardzo często kończy się ona śmiercią, dlatego aby jej uniknąć, zaleca się podjąć następujące środki ostrożności:
• Wspinaczkę przeplataj częstym odpoczynkiem, najlepiej dwu- lub trzydniowym po przebyciu każdego 1000 m wysokości. Łatwiej przyzwyczaisz się do zmiany wysokości, jeśli daną trasę pokonasz w wolnym tempie.
• Uzupełniaj płyny w organizmie, gdyż wdychanie suchego górskiego powietrza sprzyja odwodnieniu.
• Spożywaj lekkostrawne, wysokokaloryczna posiłki, dostarczające organizmowi duża energii.
• Nie pij alkoholu, aby nie ryzykować odwody nienia.
• Nie zażywaj środków uspokajających.
Nawet po zaaklimatyzowaniu się mogą wystąpić nieprzyjemne objawy, takie jak brak tchu, suchy, męczący kaszel, któremu czasem towarzyszy wydzielanie się różowej, pienistej flegmy, ostre bóle głowy, brak apetytu, nudności i wymioty. Pojawienie się przemęczenia, nieracjonalnych odruchów i braku koordynacji ruchów oznacza, że stan chorego jest już poważny, a w organizmie dzieje się coś niedobrego. Nie wolno lekceważyć choćby jednego z wyżej wymienionych objawów. Choroba ta w swej łagodniejszej postaci nie trwa dłużej niż jeden dzień, jeśli jednak po tym okresie objawy nie ustąpią, konieczne jest zejście niżej. Zwykle wy-l starcza 500 m, aby stan chorego uległ poprawie.
Nie sposób określić, jaka wysokość nad poziomem morza sprzyja rozwojowi choroby wysokościowej. Śmierć może nastą-j pić już na wysokości 3000 m, chociaż za górną granicę uważa się 3500 do 4500 m. Na nocleg najlepiej zejść nieco niżej, niż wędrowało się w ciągu dnia.